Operacja plastyczna powiek górnych jest wykonywana w znieczuleniu miejscowym i polega na usunięciu nadmiaru skóry, paska mięśnia okrężnego oka oraz przepuklin tłuszczowych. (Na marginesie: gałka oczna w oczodole otoczona jest tkanką tłuszczową; z wiekiem wiotczejące struktury anatomiczne powiek stanowią coraz słabszą podporę dla tej tkanki, która uwypukla się i jest widoczna na powierzchni powiek w postaci, tzw. „przepuklin tłuszczowych”; w okolicy powieki górnej wyróżniamy przepukliny: przyśrodkowe, pośrednie, przedrozcięgnowe i boczne).
Często konieczne jest dodatkowe usunięcie poduszeczki tłuszczowej spod mięśnia okrężnego oka, w okolicy łuku brwiowego (tzw. ROOF – Retro Orbicularis Oculi Fat). W przypadku obecności opadania prawdziwego należy również dodatkowo skrócić mięsień dźwigacz powieki górnej.
Operację powiek górnych rozpoczyna się od narysowania na skórze planu zabiegu. Należy zaznaczyć linie nacięć skóry tak, aby blizna pooperacyjna była w takiej samej odległości od brzegu rzęsowego powiek po obu stronach. Należy też sprawdzić pincetką, czy oko nadal jest zamknięte, gdy schwycimy pomiędzy ramionami narzędzia planowany do usunięcia fałd skóry.
Kwalifikacja do zabiegu:
Wyraziste zmarszczki grawitacyjne na powiece górnej pojawiają się już w czwartej dekadzie życia (30+). Powiększający się fałd skórny zaczyna spoczywać ociężale ponad brzegiem rzęsowym powieki i zasłania tą część skóry, która powinna być odsłonięta – tzw. skóra przedtarczkowa (ten pasek skóry ponad brzegiem rzęsowym powieki kobiety podkreślają makijażem). Z wiekiem fałd ten powiększa się i wypełnia zawartością przepuklin tłuszczowych. Może to prowadzić do rzekomego opadania powiek – to taki stan, gdy pod ciężarem tkanek brzeg rzęsowy powieki górnej przesłania źrenicę pomimo prawidłowej funkcji mięśnia dźwigacza.
Do plastyki powiek górnych zgłaszają się najczęściej pacjentki w wieku 40-50 lat. Obecnie wiadomo, że podstawą anatomiczną starzejącej się twarzy jest przede wszystkim zanik tkanek, a nie tylko ich zwiotczenie i opadanie. Dotyczy to również powiek – szczególnie górnych. Z wiekiem często powstaje obraz tzw. „oka w pustym oczodole”. W takich warunkach anatomicznych klasyczna plastyka powiek nie powinna być wykonywana. W niektórych z tych przypadków wskazane jest dostarczenie objętości w formie przeszczepu własnej tkanki tłuszczowej, a w innych połączenie klasycznego zabiegu z przeszczepem tkanki tłuszczowej.
Przed i po zabiegu
Warunkiem niezbędnym do plastyki powiek jest dobry stan zdrowia oczu. W przypadku współistniejących chorób oczu w pierwszej kolejności to one muszą być leczone. Wada wzroku nie jest chorobą i nie stanowi przeciwwskazania do operacji plastycznej powiek. W przypadku jaskry plastyka powiek górnych jest nawet zalecana przez okulistów – ale wymaga to opinii specjalisty. Poza tym należy przestrzegać podstawowej zasady w chirurgii plastycznej: stan ogólnego zdrowia pacjenta powinien być dobry i warto to potwierdzić podstawowymi badaniami.
W dniu zabiegu pacjent powinien być wypoczęty, a skóra w okolicy operowanej powinna być zdrowa i bez żadnych podrażnień. Przed operacją nie są wskazane zabiegi z zakresu mało inwazyjnej medycyny estetycznej. Toksyna botulinowa i kwas hialuronowy zmieniają tymczasowo anatomię i utrudniają ocenę faktycznego stanu powiek.
Hipertoniczny roztwór herbaty ściąga wodę z powiek i w ten sposób ogranicza obrzęk. Dolegliwości bólowe po plastyce powiek nie są duże i ogólnie dostępne leki przeciwbólowe (paracetamol, ibuprom) zupełnie wystarczą w celu zapewnienia komfortu pacjentom. Zaleca się powrót do domu w asyście osoby towarzyszącej.
Przez pierwszy tydzień po zabiegu wskazany jest odpoczynek i zwolnienie z pracy. W tym czasie nie powinno się wytężać wzroku, oglądając telewizję, czytając książki czy pracując przy komputerze. Wskazane jest spanie na wznak z lekko uniesioną górną częścią ciała. Po tygodniu zdejmuje się szwy – rany są już zagojone, choć mogą być jeszcze siniaki i obrzęki. Po następnym tygodniu nie ma już śladu po przebytej operacji – można wykonać makijaż i powrócić do swoich codziennych zajęć. Nieuniknionym następstwem plastyki powiek są siniaki i obrzęki, które zawsze znikają samoistnie. Blizna pozostaje na zawsze, ale jest bardzo mało widoczna. W okolicy blizny zawsze występuje gorsze czucie skóry. Trwa to nawet kilka miesięcy i może być uciążliwe przy wykonywaniu makijażu. Duże wysiłki fizyczne można wykonywać bezpiecznie po 3 tygodniach od operacji. Wskazane jest unikanie promieniowania słonecznego przez okres 1 roku – pomocne w tym są kremy z filtrem i okulary przeciwsłoneczne.
Ryzyko powikłań
Plastyka powiek to zabieg, który może przynieść ogromną satysfakcję pacjentowi i lekarzowi, ale zarazem to niebezpieczna okolica anatomiczna, gdzie mogą wystąpić trudne do korekty powikłania. Co prawda ryzyko powikłań jest niewielkie, ale pod warunkiem, że zabieg wykonuje doświadczony operator.
Powikłaniami, które mogą się zdarzyć są:
1. Pogorszenie się wzroku (zawsze się o tym wspomina, ale nikt nie spotkał się z tym w swojej praktyce; ryzyko szacowane jest na 1 na 20 tys. operacji).
2. Torbiele naskórkowe wzdłuż blizny. Wynika to z wniknięcia mnożących się komórek naskórka pod skórę, w czasie szycia rany. Pod skórą komórki nadal się mnożą, ale nie mogą się złuszczyć i w ten sposób tworzą torbiel naskórkową.
3. Zespół suchego oka – objawia się dyskomfortem oraz zaczerwienieniem spojówek i wymaga czasami stosowania po operacji sztucznych łez.
4. Rozejście się częściowe rany po zdjęciu szwów. Wymaga to założenia pojedynczego dodatkowego szwu i nie ma wpływu na ostateczny wynik operacji.
5. Teoretycznie może wystąpić krwiak – nagromadzenie się krwi w ranie operacyjnej wymagające chirurgicznej ewakuacji (w mojej praktyce nie spotkałem się z tym powikłaniem).
6. Tak jak po każdej ingerencji chirurgicznej, może dojść do infekcji (w mojej praktyce też nie spotkałem się z tym powikłaniem). Rany na powiekach goją się zwykle dobrze, bardzo szybko – już po 5 dniach można bezpiecznie zdjąć szwy.
7. Przed operacją zawsze występuje asymetria powiek, która po operacji zwykle jest mniejsza, choć może być też większa.
8. Nadmierna korekta na powiece górnej skutkuje niedomykaniem powiek, a na powiece dolnej wywinięciem powieki. Konsekwencją obu tych powikłań jest utrata przez powieki zdolności ochrony gałki ocznej, co może prowadzić do ślepoty. Warunkiem niezbędnym żeby uniknąć asymetrii i nadmiernej korekty jest bardzo precyzyjne planowanie zabiegu, łącznie z wykonaniem rysunku na ciele pacjenta.
9. Niewystarczająca korekta też może być powodem niezadowolenia pacjenta, ale znacznie łatwiej ją skorygować niż nadmierną korektę.
Zapraszam na konsultację i rejestrację tel. 788733654